در عشق تو جانا به خدا بال و پرم سوخت

آتش زده بر جانم و گویا جگرم سوخت

از چشم ترم داده به گل بوتهِ عشق آب

با صاعقهِ غم چه کنم؟ خشک و ترم سوخت

پروانه صفت چرخ زنم دورِ سر یار

هرچند که این شمع، سراپا مگرم سوخت

با قیمت جان جور و جفای تو خریدم

عمریست که اما و چرا و اگرم سوخت

یک سو غم دل سوی دگر رنج زمانه

هر یک به طریقهِ خودش بیشترم سوخت          

در پیچ و خم کوچه ی تقدیر دویدم           

هرگز نرسیدم به تو لوح قدرم سوخت   

هر شب بخدا دود شوم مثل سپندی  

دیریست که در عشق تو جان تا سحرم سوخت

م.ع.بدر